॥ श्री गणेशाय नमः ॥ ॥ ॐ द्रां दत्तात्रेयाय नमः ॥
अनसूयात्मज हे जगपालका । तुजविण न जगी कुणी बालका ।
तरी कथी स्मरु मी कवणा प्रती । शरण मी नरसिंह सरस्वती ॥१॥
मग मला गमला पथ हा बरा । तव पदीच असो नित्य आसरा ।
पुरती हेतू कधीं मम हे कथीं । करी दया नरसिंह सरस्वती ॥२॥
मज कडोनिच घेऊनी चाकरी । मग ही देशील योग्य न ते जरी ।
शिशुस मोबदला कुणि मागती । कथीं बरे नरसिंह सरस्वती ॥ ३॥
नति तुझ्या पदीं अर्पिती किंकर । अभय दे शिरी ठेवी गुरु कर ।
स्थिरमती रमती नित्य प्रार्थिती । करी दया नरसिंह सरस्वती ॥ ४॥
मदीय लोचन सार्थक जाहले । सगुण सद्गुरु सतरूप पाहिले ।
बघ मना रुप मंगल हे किती । करी दया नरसिंह सरस्वती ॥५॥
तव कृपेविण जीवचि घाबरे । अभय दे शिरी ठेवचि हस्त रे ।
तव पथा गुरु वासचि पाहती । करी दया नरसिंह सरस्वती ॥६॥
बहुत भोगियल्या गुरु आपदा । चुकवि दावी आतां तुझिया पदा ।
द्रुतगती आजि धावचि संकटी । करी दया नरसिंह सरस्वती ॥७॥
कितीतरी आळवु तुजला श्रीगुरु । बहुत ही श्रमलें भवि लेकरु ।
कशी दया तुजला लव ये न गा । अनसूयात्मज भो मज पावगा ॥८॥
तुज समक्ष अरी मज गांजिती । लवभरी तुजला कशी ना क्षिती ।
उगीच कां त्रिशुला धरिलें अगा । अनसूयात्मज भो मज पावगा ॥९॥
मदीय प्राण हरिलचि काळ तो । मग तुझा उपयोगचि काय तो ।
म्हणुनी मी पुसतो कधीं येशि गा । अनसूयात्मज भो मज पाव गा ॥१०॥
सदयता हृदयीं लव तु धरी । भजनी मंडळी हे गुरु तु उद्धरी ।
स्वकिय, आप्त, रिपु आणि निंदका । अनसूयात्मज भो मज पावगा ॥ ११॥
अदयता धरिली अशी का बरे । भवपुरी बुडतो जिव घाबरे ।
पुरवी हेतु न मी गुरु दास गा । अनसूयात्मज भो मज पावगा ॥१२॥
॥ श्रीगुरूदत्तात्रेयार्पणमस्तु ॥
॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥