॥ श्री गणेशाय नम: ॥ ॐ द्रां दत्तात्रेयाय नमः ॥
॥ श्री स्वामी समर्थाय नमः ॥
॥ श्री आनंदनाथ महाराजाय नमः ॥
परब्रह्म परमेश्वर सदगुरू श्री स्वामी समर्थ महाराजांचे अंतरंग शिष्य श्री आनंदनाथ महाराजांनी श्रीस्वामींच्या प्रेरणेने रचिलेले दिव्य “श्रीगुरुस्तवन स्तोत्र”. श्री आनंदनाथ महाराजांचे नातू श्रीगुरुनाथबुवा गणपती वालावलकर (परमपूज्य श्री अण्णा) ह्यांच्या नित्य उपासनेत त्यांच्याच आजोबांनी रचिलेले श्रीस्वामीचरित्र स्तोत्रं आणि श्रीगुरुस्तवन स्तोत्रं आवर्जून असायचे. ते प्रत्येक भक्ताला हक्काने ही दोन स्तोत्रे म्हणायला सांगत आणि स्तोत्रांच्या दिव्य अनुभूतीसुद्धा भक्तांना आल्या आहेत. श्री अण्णांची आजी म्हणजेच श्री आनंदनाथ महाराजांची पत्नी गंगुबाई नेहमी सांगत की गुरुस्तवनस्तोत्रांत एवढी ताकद आहे की ते मेलेल्या माणसाला पण जिवंत करेल.
ॐ नमोजी श्रीगुरुनाथा । भक्तवत्सल समर्था । तव पदी ठेऊनि माथा । स्तवितो ताता तुजलागी ॥१॥ तू नित्य निरंजन । तुज म्हणती निर्गुण । तूच जगाचे कारण । अहंभावे प्रगटलासि ॥२॥ तुझी स्तुती करावया । शक्ति नसे हरि-हर-ब्रह्मया । परि अघटित तुझी माया । जी संशयभया निवारीत ॥३॥ मूळ मुळीचा आकारू । तुज म्हणती श्रीगुरू । सच्चित शक्तीचा आधारू । पूर्णाधारू ॐकारासी ॥४॥ ऐसा तू देवाधिदेव । हे विश्व तुझेचि लाघव । इच्छेचे वैभव । मूळब्रह्मी नटविले ॥५॥ ऐसा तू बा अपरंपारू । या अनंत ब्रह्माचा आधारू । चराचरीचा आकारू । पूर्णाधारू म्हणविले ॥६॥ ऐशा तुजप्रती । स्तवावया अल्प माझी मती । तू जाणसि हे चित्ती । विश्वव्यापक म्हणवुनी ॥७॥ तरी देवा मतिदान (१) । देणे तुजचि कारण । जरी करणे समाधान । तरी दातृत्वपूर्ण ब्रीद बोलिले ॥८॥ अहा जी निर्गुणा । विश्वव्यापक सगुणा । सत्य निराकार निरंजना । भक्तांकारणे प्रगटलासी ॥९॥ रूप पाहता मनोहर । मूर्ती केवळ दिगंबर । कोटी मदन तेज निर्धार । ज्याच्या स्वरूपी नटले ॥१०॥ कर्ण कुंडलाकृती । वदन पाहता सुहास्य मूर्ती । भ्रुकुटी पाहता मना वेधती । भक्त भाविकांचे ॥११॥ भोवयांचा आकारू । जेथे भुले धनुर्धरु । ऐसे रूप निर्धारु । नाही नाही जगत्रयी ॥१२॥ सरळ दंड जानु प्रमाण । आजानुबाहू कर जाण । जो भक्तां वरद पूर्ण । ज्याचे स्मरणे भवनाश ॥१३॥ ऐसा तू परात्परु । परमहंस स्वरूप सद्‌गुरु । मज दावुनि ब्रह्म चराचरू । बोलविला आधारू जगतासी ॥१४॥ ऐशा तुज स्तवुनी । मौन्य पावले सहस्त्रफणी । वेद श्वान होऊनी । सदा द्वारी तिष्ठती ॥१५॥ तेथे मी लडिवाळ । खरे जाणिजे तुझे बाळ । म्हणवोनी पुरवी माझी आळ । माय कनवाळ (२) म्हणविसी ॥१६॥ मी अन्यायी नानापरी । कर्मे केली दुर्विचारी । ती क्षमा करोनि निर्धारी । मज तारी गुरुराया ॥१७॥ मनाचिया वारे । जे उठवि पापांचे फवारे । तेणें भ्रमे भ्रमलो बारे । चुकवि फेरे भवाचे ॥१८॥ कायिक वाचिक मानसिक । सर्व पापे झाली जी अनेक । ती क्षमा करुनी देख । मज तारी गुरुराया ॥१९॥ माता उदरी तुम्ही तारिले । ते विस्मरण जिवासी पडिले । हे क्षमा करोनि वहिले (३) । मज तारी गुरुराया ॥२०॥ पर उपकार विस्मरण । पापे केली अघटित कर्म । अहंभाव क्रोधा लागून । सदाचि गृही ठेवियले ॥२१॥ हे क्षमा करोनी दातारा । मज तारावे लेकरा । तुजविण आसरा । नाही नाही जगत्रयी ॥२२॥ मज न घडे नेम धर्म । न घडे उपासना कर्म । नाही अंतरी प्रेम । परी ब्रीदाकारण तारणे ॥२३॥ नाम तुझे पाही । कदा वृथा गेले नाही । ऐसे देती ग्वाही । संत सज्जन पुराणे ॥२४॥ मागे बहुत तारिले । हे त्यांही अनुभविले । मज का अव्हेरिले । निष्ठुर केले मन किंनिमित्त ॥२५॥ तू विश्वाकारू विश्वाधारू । त्वांचि रचिले चराचरू । तूचि बीज आधारू । व्यापक निर्धारु जगत्रयी ॥२६॥ चार देहाच्या (४) सूक्ष्मी । तूचि झुलविशी निज लगामी । हे ठेऊनी कारणी । अहंभाव तोडावया ॥२७॥ जन्ममरणाच्या व्यापारी । जे भ्रमुनी पडले माया भरारी । ते सोडविशी जरी । निजनामे करुनिया ॥२८॥ ऐसा तू अनादि आधारू । तुज म्हणती वेदगुरु । परी हे व्यापुनी अंतरु । स्थिरचरी व्यापिले ॥२९॥ भावभक्ती चोखट (५) । करणे नेणे बिकट । नाम तुझे सुभट (६) । तोडी घाट भवाचा ॥३०॥ हे जाणुनी अंतरी । पिंड ब्रह्मांड शोधिले जरी । तरी सूक्ष्मीच्या आधारी । व्यापक निर्धारी तूचि एक ॥३१॥ म्हणोनि मौन्य गती । तुज निजानंदी स्तविती । जरी बोलविसी वाचाशक्ती । तरी हाती तुझ्या दयाळा ॥३२॥ म्हणोनि स्तवने स्तवनी । तुज सांगणे एक जनी । वश व्हावे भक्ती लागुनी । अवतार करणी (७) जाणोनिया ॥३३॥ अहंभाव तुटोनी गेला । प्रेमभाव प्रगटला । देव तेथेचि राहिला । अनुभव-शुद्धी खेळवी ॥३४॥ यज्ञ कोटी करू जाता । जे फळ न ये हाता । ते प्रेमभावे स्तविता । हरिते व्यथा भवाची ॥३५॥ म्हणोनि सांगणे खूण । हा स्तव नित्य प्रेमे जाण । जो वाचील अनुप्रमाण । अकरा वेळा निर्धारे ॥३६॥ शुचिस्मित करूनि चित्ता । जो जपे प्रेमभरिता । पुरवी तयांच्या मनोरथा । सत्य सत्य त्रिवाचा ॥३७॥ हे लघु स्तव स्तवन । तारक जगाच्या कारण । भक्तिभावे पूर्ण । चुके चुके भव फेरा ॥३८॥ जो हा स्तव करील पठण । त्या घरी आनंद प्रकटेल जाण । देवोनी भक्ता वरदान । तारक त्रिभुवनी करील ॥३९॥ हा स्तव नित्य वाचा । भाव धरुनि जीवाचा । फेरा चुकवा चौऱ्यांशीचा । गर्भवास पुन्हा नाही ॥४०॥ हे जगा हितकारी । चुकवी चुकवी भ्रमफेरी । मृगजळ दाऊनि संसारी । मग तारी जीवाते ॥४१॥ ही आनंदनाथांची वाणी । जग तारक निशाणी । स्मरता झुलवी निरंजनी (८) । योगी ध्यानी डुलविले ॥४२॥ ऐसे ऐकता गुरुस्तवन । जागे केले सच्चित (९) गुरु कारण । केवळ तो हरि हर ब्रह्म । मुखयंत्रीचा गोळा पूर्ण । गुरु हृदयभुवन व्यापिले ॥४३॥ तेणे होवुनि स्मरती । स्वये प्रगटली स्फूर्ती । नाभी नाभी आवरती । अवतार स्थिती बोलतो ॥४४॥ अयोनिसंभव अवतार । हिमालय उत्तरभागी निर्धार । होऊनी पूर्ण हंस दिगंबर । व्यापू चराचर निजलीले ॥४५॥ तेथून प्रगट भुवन । मग उद्धरु धरा जाण । धर्माते वाढवून । तोडू बंधन कलीचे ॥४६॥ ऐशी ध्वनी निर्धार । गर्जला गुरु दिगंबर । सर्व देवी केला नमस्कार । आनंद थोर प्रगटला ॥४७॥ शालिवाहन शके तीनशे चाळीस । शुद्ध पक्ष पूर्ण चैत्र मास । अवतार घेतला द्वितीयेस । वटछायेसी दिगंबरु ॥४८॥ तै धरा आनंदली थोर । मज दावा रूप सुकुमार । सेवा करीन निर्धार । पादकिंकरी होऊनिया ॥४९॥ ऐसी गर्जना प्रकट । आनंद बोधवी हितार्थ । गुह्य हे निजबोधार्थ । न बोलावे दांभिका ॥५०॥